Wygląd Domu

Uriel zmęczony wrócił do domu. Wszedł do niego ledwie. W przedpokoju rzucił miecze na podłogę i poczłapał do łazienki się umyć. Kiedy skończył się czyścić. Zastanawiając się co by tu dzisiaj porobić. Poszedł wiec do salonu i tam położył się na kanapie trzymając w dłoni szklankę z whisky. Patrzył się w sufit.
-Co ja mam ze sobą począć?- zapytał sam siebie.

Nagle zna suficie zaczęła wychodzić czarna oleista plama. Nie był to grzyb... nie nic podobnego do tego. Bardziej wyglądam przypominało ropę. Nie minęła chwila a zaczęło kapać na jego tors. Nie śmierdziało lecz sama konsystencja odpychała. Jedna kropelka zaczęła krążyć po jego ciele magicznie. Była drażniąco zimna. Zahaczyła o sutek i spłynęła po boku brzucha. Tak się zdarzyło z parę razy. Parę kropelek które sprawiały iż zmysły zaczynały szaleć.
Po chwili plama, która teraz była pokaźnych rozmiarów; spłynęła z sufitu po ścianie. Co dziwniejsze uformowała postać chłopaka. Chłopaka który miał ten "szeroki" uśmiech. Już było wiadome iż i go nawiedził sam Kaos.
Młodzieniec tylko czekał aż dojdzie do niego fakt, iż to on był tymi kropelkami. teraz stał pod ścianą z tym swym szaleńczym uśmiechem i przyglądał się mu.
N ie chciał nic mówić. Czekał na reakcje. Był jej ciekaw.

Czując że coś spadło na niego, popatrzył na maź. dotknął jej. - Co ona żyje?- zdziwiony patrzył na to i spojrzał na sufit. Widząc plamę. Zastanawiał się.- Czy ja do reszty już zwariowałem?- zapytał, powąchał alkohol w szklance.- Chyba halucynacje. Odstawił szklankę na stolik i zaczął obserwować plamę. - Ona żyje..- szepnął i spojrzał na miecze za sobą. "Uda mi się doskoczyć w razie czego". Pomyślał sobie. Przymknął oczy i otworzył je. Wtedy natomiast zobaczył chłopaka.
-Co..? Jak?- zrobił zdziwioną minę.- Jak się tu dostałeś?- zapytywał wstając z kanapy. Dopiero później skojarzył fakt że ów chłopak może być tą mazią. Zawarczał patrząc na niego. -Nie no nie może być.- nie mógł uwierzyć choć sam był istotą magiczną.

Chłopak zaśmiał się w głos widząc ów reakcję. Nie zamierzał puki co odpowiadać. Bo co? jest zabawniej. On nic nie wie i chyba tylko to go bawiło. Po chwili uspokoił się i podszedł bliżej. Uśmiechnął i teatralnie ukłonił.
-miło Cię poznać ...
To zdanie zawsze wypadało cudownie. Zawsze gdy mówił im po imieniu brzmiało strasznie. Zresztą zawsze lubił inaczej się witać bowiem żegnał się tak samo.
-nie znam powodu swego przybycia... więc mam nadzieję iż ty mi to powiesz
Jego ton był groteskowy. On lubujący się w zabawie nie szczędził sobie robienia żartów na tych "biednych istnieniach".
Ta robota nigdy mu się nie znudzi. Tylko ją miał... bowiem nie wierzył w nic poza śmiercią i bólem który chcąc nie chcąc może być groteskowy.

Wstał z sofy i podszedł do niego.- Mi siebie też miło poznać.- ukłonił się lekko. Zastanawiał się czemu ta czarna mała dziwna istota go odwiedziła. Patrzył na niego nieufnie. Bardziej wrogo niż przyjaźnie,a wręcz zaczepnie.
-Skąd mam znać powód twego przybycia?- zapytał drwiącym tonem. Wyprostował się. Miał lekko rozwarte skrzydła, by w razie czego skoczyć po miecz z czaszkami. Ale jak na razie tylko końcówki jego włosów zapłonęły ciepłym płomieniem. Oczywiście ów płomień nie parzył go. Przyglądał się postaci. Obchodził ją do okoła. Jednak nie śmiał dotknąć. Miał przecież swoje zasady.

Słysząc pytanie zaśmiał się i rzekł szczerze. Nie widział przeto powodu by kłamać choć mógł. Prawda była zabawniejsza; szczególnie u niego. Jakby powiedział dlaczego tu jest to by skłamał tak więc powiedzenie prawdy było zabawniejsze.
-nie jestem tego świadomy czemu więc jeśli nie wiem to już sobie zniknę.
Po tych słowach które były wypowiedziane spokojne znikł mu z pola widzenia. Nie zniknął jednak lecz pojawił się za nim jako ów ropna ciecz i popieścił go po kręgosłupie. Nie minęła chwila jak przybrał formę węża i zaczął po nim sunąć. Nie dało się go od siebie oderwać nie lic. To zimno paraliżowało ale też i było przyjemne. Widać że bawił się nim.
Gdy mu się znudziło znikł by pojawić się w kącie pokoju z tym swym uśmiechem.

-Jak to?- zadał ledwie pytanie a ten zniknął mu z oczy. Szukał go, ale poczuł na sobie ową czarną maź. Było to przyjemne. Zadrżał aż opadł na kolana. Westchnął starając opanować swoje emocje. "Głupi jesteś". Powiedział do siebie w myślach. Starał się opanować. Spoglądał na węża kątem oka i pogłaskał go zmysłowo masując jego ciało.
-Znów znikasz?- zapytał nie czując go pod ręką. Oblizał spierzchłe usta i spojrzał na osóbkę stojącą w kącie.
-Jesteś niebezpieczny.- stwierdził wstając i podchodząc do niego z zawadiackim uśmiechem. Dotknął jego policzka i przejechał dłonią do jego brody, patrząc mu cały czas w oczy.

Tak naprawdę wycofywał się zawsze, gdy tylko zaczyna obić się dla niego niebezpiecznie. Miał swe powody by cofnąć się bądź zniknąć. Reakcja tego mężczyzny nie zaskoczyła go. Zawsze gdy ma taki nastrój. Zawsze gdy bawi się z istotami w ten sposób to one... no właśnie. Kaos się tym nie przejmował; do czasu gdy ktoś go nie zamierzał dotknąć.
Tak było i teraz. Jak mężczyzna podszedł i dotknął jego policzka, mógł poczuć ostry chłód. Chłopiec zaś nic nie odczuł. Już mając w myśli swą własną przestrzeń odpowiedział, nie chcąc nawet być zrozumiany.
-nie ja jestem niebezpieczny lecz ci którzy czują
Po tych słowach zaczął się rozmywać w powietrzu. To był koniec beztroskiego humoru. Sam się sobie nie dziwił taka jego natura i szybko się nudził. Zapewne kiedyś go odwiedzi lecz nie wiadomo czy osobiście, czy może poprzez jakieś znaki. U niego nic nigdy nie było pewne.


[z.t]

Ejże... - powiedział kiedy się rozmywał chciał go złapać lecz nie mógł. Trochę się zasmucił ale nie okazał tego po sobie. Wrócił raczej do swojej szarej egzystencji i poszedł po brudne od krwi miecze by je zacząć czyścić. W końcu trzeba dbać o broń by jakiś świństwo jej nie osłabiło. Poszedł z mieczami do kuchni gdzie specjalną zapachową miksturą czyścił swoje zabawki.
-eh... By tu w mieście znalazł się ktoś ciekawy.- powiedział do siebie. Miał tak już od dawna. Mówił do swojej osoby by nie zapomnieć słów i tego jak się je wypowiada. Był samotnikiem co mu nie sprawiało kłopotów. Wiedział jednak że jego bracia anioły które mają swoją miłość są dwa razy silniejsi niż byli. Czemu? Bo mieli dla kogo walczyć. Uriel jak na razie mógł walczyć w imię Pana światłości oraz dla swoich wyznawców.